این بمب‌افکن عظیم، شاهکاری در دنیای فناوری محسوب می‌شد؛ با این حال، توسعه آن با آغاز «عصر موشک‌ها» همزمان شد. ظهور موشک‌های بالستیک قاره‌پیما (ICBM) و موشک‌های بالستیک پرتاب‌شونده از زیردریایی (SLBM)، نیاز به یک بمب‌افکن نفوذی با سرعت و ارتفاع بالا را، پیش از آنکه بتواند وارد خدمت شود، به کلی منسوخ کرد. پس از ساخت تنها دو نمونه اولیه، این برنامه بلندپروازانه لغو شد و والکری را به عنوان یک افسانه تاریخی باقی گذاشت.

در اواخر دهه ۱۹۵۰، به نظر می‌رسید که هواپیمای XB-70 والکری شرکت نورث امریکن، مستقیماً از صفحات یک کتاب کمیک علمی-تخیلی بیرون آمده است. قرار بود XB-70 با طراحی زاویه‌دار، شش موتور مجهز به پس‌سوز و جدیدترین سیستم‌های هدف‌گیری، ناوبری و جنگ الکترونیک، به بزرگ‌ترین، سریع‌ترین و بلندپروازترین بمب‌افکن تاریخ تبدیل شود اما هرگز این سرنوشت محقق نشد. XB-70 نیز، مانند هواپیمای مشهور SR-71 بلک‌برد آمریکا و رهگیر از رده خارج‌شده YF-12، قصد داشت هر دو ویژگی سرعت و ارتفاع را به سبک کلاسیک آمریکایی، با صرف بودجه‌های عظیم، ارائه دهد.اگر فناوری ساخت والکری که در آستانه عصر موشک‌ها متولد شد، تنها ده سال زودتر در دسترس بود، شاید به بازدارنده هسته‌ای اصلی آمریکا تبدیل می‌شد. اما زمان برای هیچ انسان یا ماشینی منتظر نمی‌ماند و والکری نیز از این قاعده مستثنی نبود.

برنامه‌ای که در نهایت قرار بود بمب‌افکن مافوق صوت B-70 را برای نیروی هوایی تولید کند، در اواسط دهه ۱۹۵۰ و به لطف پیشرفت‌های سریع در علم پرواز مافوق صوت آغاز شد. XB-70 به عنوان جایگزینی برای بمب‌افکن B-52 استراتوفورترس که در آن زمان کاملاً جدید بود، در نظر گرفته شده بود؛ بمب‌افکنی که با وجود داشتن برد و ظرفیت حمل محموله فوق‌العاده، در زمان ورود به خدمت در سال ۱۹۵۵، در برابر جنگنده‌های رهگیر شوروی آسیب‌پذیر بود. اکنون، تقریباً هفتاد سال بعد، XB-70 تنها یکی از بمب‌افکن‌های بسیاری است که موفق به کنار زدن B-52 استراتوفورترس آمریکا نشده‌اند.

بر اساس گزارش کنگره در سال ۱۹۶۰، هر مخزن سوخت سَرِ بال ۸۷٬۰۰۰ کیلوگرمی تقریباً هم‌اندازه بمب‌افکن دوربرد B-47 استراتوجت آمریکا بود.

منبع: خبر آنلاین