باشگاه خبرنگاران جوان؛ مهسا حنیفه - جوزف عون در نشست کشورهای عربی و اسلامی در دوحه بار دیگر از صلح با اشغالگر سخن گفت، در حالی که فشار‌ها برای خلع سلاح مقاومت، حاکمیت ملی را به مسلخ می‌برد.

آتش زیر خاکستر: پیجر‌ها و زخم‌های بی‌پایان لبنان

انفجار پیجرها، عملیاتی که با نفوذ اطلاعاتی رژیم صهیونیستی، لبنان را به خاک و خون کشید، نه‌تنها یک جنایت، بلکه هشداری بود از عمق دشمنی اشغالگر با محور مقاومت. این فاجعه که هزاران نفر از مبارزان حزب‌الله تا غیرنظامیان بی‌گناه را هدف قرار داد، زخم‌هایی بر جای گذاشت که هنوز التیام نیافته‌اند. مادری که فرزندش را در انفجار از دست داد، مبارزی که بینایی‌اش را فدا کرد، و ملتی که بار دیگر شاهد نقض حاکمیتش بود، همه گواه جنایتی هستند که رژیم صهیونیستی با خونسردی رقم زد.

اما در این میان، جوزف عون، رئیس‌جمهور لبنان، در نشست اضطراری دوحه، که برای محکومیت حمله موشکی رژیم صهیونیستی به قطر برگزار شد، به‌جای فریاد علیه اشغال، از ابتکار صلح عربی سخن گفت و اعلام کرد: «ما در اینجا هستیم تا به همه جهان بگوییم که بنا بر ابتکار صلح عربی، آماده صلح [با اسرائیل] هستیم» این سخنان، در حالی که بوی باروت هنوز از جنوب لبنان به مشام می‌رسد، نه‌تنها با واقعیت‌های میدانی بیگانه است، بلکه مانند خنجری بر پشت مقاومت عمل می‌کند. ابتکار صلح عربی که سال‌ها پیش با وعده عقب‌نشینی رژیم صهیونیستی از سرزمین‌های اشغالی در ازای عادی‌سازی روابط مطرح شد، بار‌ها از سوی این رژیم رد شده و امروز به ابزاری برای مشروعیت‌بخشی به اشغال تبدیل شده است.

رژیم صهیونیستی، که با حملات بی‌وقفه به لبنان و اشغال نقاط مرزی، حاکمیت ملی را لگدمال کرده، هیچ نشانه‌ای از صلح‌طلبی ندارد. عون، با این مواضع، عملاً لبنان را به سوی تسلیمی یک‌جانبه سوق می‌دهد، در حالی که نشست دوحه، با حضور ده‌ها رهبر عرب و اسلامی، جز بیانیه‌های پرطمطراق، دستاوردی برای توقف تجاوزات نداشت. این رویکرد که ریشه در فشار‌های خارجی دارد، لبنان را در برابر دشمن بی‌دفاع می‌گذارد؛ جایی که حزب‌الله، با تکیه بر خون شهدا و اصول شهید نصرالله، سلاح خود را نه‌تنها ابزار دفاع، بلکه نماد هویت ملی می‌داند. اگر لبنان به این مسیر ادامه دهد، شکاف‌های داخلی عمیق‌تر شده و بی‌ثباتی، سایه‌ای شوم بر کشور خواهد افکند، در حالی که مقاومت، تنها سپر در برابر اشغال است.

زخم‌های خونین، فریاد مقاومت

انفجار پیجرها که با هدف فلج کردن حزب‌الله طراحی شد، نه‌تنها ناکام ماند، بلکه روح مقاومت را در لبنان بیدارتر کرد. این جنایت که غیرنظامیان را در کنار مبارزان هدف قرار داد، چهره واقعی رژیم صهیونیستی را به جهانیان نشان داد: دشمنی که حتی کودکان را از خشم خود مصون نمی‌دارد. مجروحان این فاجعه، از جوانانی که بینایی خود را از دست دادند تا زنانی که با درد زخم‌ها همچنان مبارزه می‌کنند، به نماد‌های استقامت تبدیل شده‌اند.

شیخ نعیم قاسم، دبیرکل حزب‌الله، در مراسم سالروز این جنایت، خطاب به مجروحان گفت: «شما با زخم‌هایتان، دشمن را شکست دادید و راه شهدای مقاومت را ادامه می‌دهید.» او با تکیه بر آیات قرآن و کلام اهل بیت، این مجروحان را پیشگامان بصیرت خواند که با امید به آینده، مسیر جهاد را روشن نگه داشته‌اند. این سخنرانی، فراتر از یک بزرگداشت، فراخوانی بود برای حفظ سلاح مقدسی که لبنان را در برابر اشغالگر سرپا نگه داشته است. حزب‌الله، با بازسازی سریع پس از این فاجعه، نشان داد که زخم‌ها، نه نقطه ضعف، بلکه انگیزه‌ای برای مبارزه‌اند. این جنایت که بخشی از استراتژی رژیم برای نابودی محور مقاومت بود، نتیجه‌ای معکوس داد و وحدت ملی را در برابر توطئه‌های خارجی تقویت کرد. ضمن اینکه، این استقامت، نه‌تنها لبنان را از فروپاشی نجات می‌دهد، بلکه می‌تواند محور مقاومت را در منطقه نیرومندتر کند، به‌ویژه در زمانی که دشمن با حملات روزانه، حاکمیت را به سخره می‌گیرد.

دوحه، صحنه فریب: عون و رؤیای صلح محال

جوزف عون در نشست دوحه، با تکرار ابتکار صلح عربی، لبنان را به‌عنوان مشتاق صلح معرفی کرد، اما این سخنان، در برابر جنایات رژیم صهیونیستی، مانند آوازی ناکوک در میان فریاد‌های زخمیان پیجر‌ها به گوش می‌رسد. او با اشاره به حمله رژیم صهیونیستی به قطر، آن را ضربه‌ای به میانجی‌گری خواند، اما از اشاره به اشغال نقاط مرزی لبنان و تجاوزات مکرر این رژیم طفره رفت. ابتکار صلح عربی که سال‌ها پیش با وعده‌های توخالی مطرح شد، نه‌تنها هرگز از سوی رژیم صهیونیستی پذیرفته نشد، بلکه امروز به بهانه‌ای برای عادی‌سازی روابط برخی کشور‌های عربی با اشغالگر تبدیل شده است.

رژیم صهیونیستی که با بمباران‌های مداوم و گسترش شهرک‌سازی‌ها، هیچ نشانی از صلح‌طلبی ندارد، با حمله به قطر نشان داد که حتی میانجی‌گری را تحمل نمی‌کند. عون، با این مواضع، عملاً در زمین دشمن بازی می‌کند، در حالی که فشار‌های خارجی، به‌ویژه از سوی قدرت‌های غربی، او را به سوی سازشی یک‌جانبه سوق می‌دهد. این رویکرد که لبنان را از سلاح مقاومت محروم می‌کند، نه‌تنها صلح را به ارمغان نمی‌آورد، بلکه کشور را در برابر اشغالگر بی‌دفاع می‌گذارد.

نشست دوحه که با حضور گسترده رهبران برگزار شد، جز محکومیت‌های کلامی، نتوانست گامی عملی برای توقف تجاوزات بردارد. اگر عون به این مسیر ادامه دهد، لبنان در دام بی‌ثباتی داخلی گرفتار خواهد شد؛ جایی که تنها مقاومت می‌تواند سپر دفاعی ملت باشد. این سخنان سازش‌طلبانه، در تضاد با اراده‌ای است که از زخم‌های پیجر‌ها برخاسته و لبنان را به سوی ایستادگی هدایت می‌کند.

سلاح مقدس، قلب تپنده لبنان

تلاش برای خلع سلاح حزب‌الله که زیر فشار‌های خارجی شدت گرفته، نه یک سیاست ملی، بلکه توطئه‌ای برای تسلیم لبنان به رژیم صهیونیستی است. دولت لبنان، با طرح انحصار سلاح، گامی در جهت تضعیف تنها نیروی دفاعی کشور برداشته، اما حزب‌الله این تصمیم را مغایر با روح توافق طائف می‌داند، توافقی که وحدت ملی را بر همزیستی همه گروه‌ها بنا کرد.

حسن عزالدین، نماینده حزب‌الله، با صراحت اعلام کرد: «سلاح مقاومت، متعلق به همه لبنانی‌هاست و ضامن بقای کشور در برابر دشمن جنایتکار است.» این سلاح، که عزالدین آن را مقدس می‌خواند، نه‌تنها ابزار دفاع، بلکه نماد هویت و استقلال لبنان است. رژیم صهیونیستی که با نقض مکرر آتش‌بس و اشغال نقاط مرزی، حاکمیت لبنان را به چالش کشیده، از خلع سلاح حزب‌الله به‌عنوان کلید تسلط بر منطقه بهره می‌برد. فشار‌های خارجی که با تهدید قطع کمک‌های مالی همراه است، دولت را در تنگنا قرار داده، اما مقاومت با تکیه بر اصول شهید نصرالله، تأکید دارد که بدون این سلاح، لبنان به ورطه نابودی می‌افتد.

توافق طائف که همزیستی را تضمین کرد، نشان می‌دهد که حذف هر گروهی، به‌ویژه مقاومت، به فروپاشی ملی منجر می‌شود. اگر دولت به این توطئه تن دهد، لبنان به سرنوشتی مشابه دیگر کشور‌های منطقه دچار خواهد شد؛ جایی که نبود مقاومت، راه را برای اشغال و بی‌ثباتی هموار کرد. حزب‌الله، با خون شهدا و استقامت مجروحان پیجرها، نه‌تنها از سلاح خود دفاع می‌کند، بلکه آن را کلید بازسازی و آزادسازی سرزمین‌های اشغالی می‌داند.

آینده در دست مقاومت: درس پیجر‌ها

سالروز انفجار پیجرها، فراتر از یادبود یک جنایت، نقطه عطفی است که مسیر آینده لبنان را روشن می‌کند. این فاجعه که قرار بود مقاومت را فلج کند، به نیرویی برای وحدت ملی و استمرار مبارزه تبدیل شد. شیخ نعیم قاسم، با ستایش از مجروحان به‌عنوان پیشگامان بصیرت، تأکید کرد که رژیم صهیونیستی، به دلیل ماهیت جنایتکارانه‌اش، محکوم به سقوط است. این پیش‌بینی، ریشه در پیروزی‌های گذشته مقاومت دارد؛ جایی که دشمن بار‌ها در برابر اراده لبنان زانو زده است.

مواضع جوزف عون که صلح با اشغالگر را تبلیغ می‌کند، در تضاد با این واقعیت است که رژیم صهیونیستی هیچ‌گاه به گفت‌و‌گو پایبند نبوده و با تجاوزاتش، حاکمیت لبنان را به سخره می‌گیرد. آینده‌نگری نشان می‌دهد که اگر لبنان به مسیر سازش ادامه دهد، نه‌تنها صلح محقق نمی‌شود، بلکه بی‌ثباتی داخلی و منطقه‌ای تشدید خواهد شد. در مقابل، مقاومت، با تکیه بر اصول اسلامی و ملی، می‌تواند محور اتحاد منطقه‌ای را تقویت کند و رژیم صهیونیستی را به زانو درآورد.

این سالروز، فراخوانی است برای بازنگری در استراتژی ملی لبنان، جایی که سلاح مقاومت، نه‌تنها ابزار دفاع، بلکه نماد هویت و استقلال یک ملت است. لبنان، با درس گرفتن از زخم‌های پیجرها، باید انتخاب کند: تسلیم در برابر اشغالگر یا ایستادگی با تکیه بر مقاومت.