باشگاه خبرنگاران جوان - «خوب‌نوشتن» تا همین یکی دو سال پیش، قابلیتی حسرت‌برانگیز و نادر بود. ولی حالا همه با هوش مصنوعی می‌توانند هر چقدر که می‌خواهند «بنویسند»؛ بدون اینکه کسی بفهمد. اما نائومی آلدرمن، نویسندۀ آمریکایی، می‌گوید اگر کسی اندکی در نوشتن تبحر داشته باشد، خیلی راحت متن‌هایی که هوش مصنوعی نوشته را تشخیص می‌دهد. از نظر او این متن‌ها هفت نشانه دارد.

متن‌های هوش مصنوعی به‌شکل کسل‌کننده‌ای نرم و بدون فراز و نشیب است. انگار یک سخنرانی طولانی با لحنی یک‌نواخت را گوش بدهی که سخنرانش نه مکث می‌کند، نه تپق می‌زند، نه به هیجان می‌آید، نه خسته می‌شود. متن‌های هوش مصنوعی طوری است که هر چه بیشتر به آن‌ها دقت می‌کنی، بی‌معنی‌تر به نظر می‌رسد. احساس می‌کنی با یک «سالاد کلمات» روبه‌رویی. کلیشه از همه‌جای متن فرو می‌بارد و وسط توضیحات طولانی، سرگیجه می‌گیری.

متن‌های هوش مصنوعی معمولاً کلماتی را کنار هم می‌گذارد که وقتی آدم‌ها متنی می‌نویسند، به آن شکل کنار هم قرارشان نمی‌دهند. انگار یک دیکشنری داده باشید دست دانش‌آموزی دبستانی و از او خواسته باشید از همۀ کلمات استفاده کند. هیچ آدم واقعی‌ای مثل متن‌های هوش مصنوعی حرف نمی‌زند. فقط کافی است تصور کنید دوستتان سوالی که شما از هوش مصنوعی پرسیده‌اید را از خودتان پرسیده بود، و شما همین متن هوش مصنوعی را کلمه به کلمه به او می‌گفتید. تصورش هم خنده‌دار است. 

وقتی متنی نسبتاً مفصل از هوش مصنوعی می‌خوانید، به خوبی می‌توانید احساس کنید که این متن هیچ موضعِ قابل‌اتکایی ندارد. متن‌هایش مثل متن‌های بوروکراتیکی است که از سر اجبار نوشته می‌شوند تا به بایگانی سپرده شوند. متن‌های هوش مصنوعی، به شکلی توضیح‌ندادنی، ریتم بدی دارند. اگر به اندازۀ کافی از نویسنده‌های خوب متن خوانده باشید، این مسئله را خیلی زود احساس می‌کنید. همین ریتم نداشتن است که باعث می‌شود این متن‌ها اینقدر خسته‌کننده باشد.

در نهایت، ساده‌ترین راه: متنی که یک هوش مصنوعی به شما داده است، کپی کنید و از یک هوش مصنوعی دیگر بپرسید این متن را یک آدم واقعی نوشته است یا یک هوش مصنوعی. تقریباً بلافاصله جواب درست را دریافت خواهید کرد.

منبع: ترجمان علوم انسانی