باشگاه خبرنگاران جوان؛ مهسا حنیفه - این اقدام که دهمین بار تکرار می‌شود، نه‌تنها نشانه‌ای از ترس عمیق از افشای واقعیات میدانی است، بلکه بخشی از استراتژی گسترده‌تری برای سرپوش گذاشتن بر جنایات جنگی به شمار می‌رود. تصاویر ماهواره‌ای جدید نیز گواه ادامه تخریب‌های هدفمند حتی پس از اعلام آتش‌بس در اکتبر گذشته هستند، که این رژیم را بیش از پیش در معرض محکومیت جهانی قرار می‌دهد.

سایه ترس بر دروازه‌های غزه: چرا رژیم از چشمان ناظر جهانی هراس دارد؟

رژیم صهیونیستی از آغاز عملیات طوفان الاقصی در هفتم اکتبر ۲۰۲۳، نوار غزه را به روی رسانه‌های بین‌المللی بسته و تنها تور‌های محدود و گزینشی برای خبرنگاران منتخب، آن هم زیر نظارت سنگین نظامی و با الزام سانسور پیش از انتشار، برگزار کرده است. این سیاست که اکنون بیش از دو سال ادامه یافته، فراتر از یک محدودیت موقتی است و به یک تاکتیک سیستماتیک برای کنترل روایت تبدیل شده است. 

انجمن خبرنگاران خارجی در تل‌آویو، نماینده صد‌ها رسانه جهانی، با طرح دادخواست در دیوان عالی رژیم، خواستار دسترسی مستقل و بدون همراهی نظامی شده، اما پاسخ کابینه نتانیاهو تنها تعلل‌های مکرر بوده است. آخرین درخواست تمدید در دسامبر ۲۰۲۵ که دیوان عالی آن را به عنوان مهلت نهایی پذیرفته، نشان‌دهنده عمق این وحشت است؛ رژیم می‌داند که ورود خبرنگاران مستقل می‌تواند پرده از جنایاتی بردارد که تاکنون پشت دیوار‌های سانسور پنهان مانده است. این تعلل نه‌تنها خشم محافل رسانه‌ای را برانگیخته، بلکه به انزوای بیشتر رژیم در عرصه جهانی منجر شده، جایی که سازمان‌هایی مانند فدراسیون بین‌المللی خبرنگاران (IFJ) گزارش می‌دهند که ۱۱۱ خبرنگار به شهادت رسیده‌اند و نیمی از آنها در غزه بوده‌اند. ادامه این سیاست می‌تواند به موج جدیدی از تحریم‌های رسانه‌ای و حقوقی علیه رژیم منجر شود، زیرا جهان دیگر به روایت‌های یک‌جانبه رضایت نمی‌دهد و تقاضا برای شفافیت مستقل روز به روز افزایش می‌یابد. در واقع، این ترس رژیم از خبرنگاران خارجی، ریشه در آگاهی از این واقعیت دارد که تصاویر و گزارش‌های مستقل می‌توانند پایه‌های مشروعیت ادعایی‌اش را متزلزل کنند و حمایت‌های غربی را زیر سؤال ببرند.

رسوایی ماهواره‌ای: تخریب‌های پنهان پشت ماسک آتش‌بس

تصاویر ماهواره‌ای تازه از شرکت Planet Labs، پرده از ادامه تخریب سیستماتیک مناطق تحت کنترل رژیم صهیونیستی در غزه برمی‌دارند، حتی پس از آتش‌بس اکتبر ۲۰۲۵. در محله الشجاعیه شرق شهر غزه، صد‌ها ساختمان که پیش از آتش‌بس تنها آسیب جزئی دیده بودند، اکنون کاملاً با خاک یکسان شده‌اند، و این روند در خان یونس و رفح نیز مشاهده می‌شود. این تصاویر نشان می‌دهند که رژیم نه‌تنها به عملیات نظامی بسنده نکرده، بلکه با استفاده از تجهیزات مهندسی و پیمانکاران غیرنظامی، سیاست تخریب هدفمند را پیگیری کرده است.

مرکز ماهواره‌ای سازمان ملل متحد گزارش می‌دهد که ۸۱ درصد از ساختمان‌ها و زیرساخت‌های غزه آسیب دیده یا نابود شده‌اند، با بیش از ۱۲۳ هزار ساختمان کاملاً ویران و ۳۳ هزار مورد آسیب متوسط. گسترش جاده‌های ارتباطی این پایگاه‌ها با اراضی اشغالی، از جمله جاده جدید در خان یونس، گواه برنامه‌ریزی برای حضور دائمی نظامی است،که کارشناسان آن را نقض آشکار کنوانسیون ژنو می‌دانند.

در شرایطی که پیش از جنگ بیش از یک میلیون فلسطینی در این مناطق زندگی می‌کردند، اکنون آنها به اردوگاه‌های آوارگان رانده شده‌اند و با فرو ریختن ساختمان‌های آسیب‌دیده بر اثر باران‌های اخیر بحران انسانی عمیق‌تری شکل گرفته است.
تحلیل این روند نشان می‌دهد که رژیم صهیونیستی با تخریب ۸۰ درصد چاه‌های کشاورزی، ۸۷ درصد زمین‌های زراعی و حدود ۸۰ درصد جاده‌ها، نه‌تنها به دنبال نابودی زیرساخت‌ها، بلکه ایجاد یک غزه غیرقابل سکونت است تا بازگشت آوارگان را ناممکن سازد. آینده این سیاست می‌تواند به فاجعه‌ای زیست‌محیطی و انسانی منجر شود، با بیش از ۶۱ میلیون تن آوار که پاکسازی آن سال‌ها طول می‌کشد و خطر بیماری‌های همه‌گیر را افزایش می‌دهد.

شهادت خبرنگاران: سکوت اجباری در برابر فریاد حقیقت

به شهادت رساندن هدفمند خبرنگاران که با ممنوعیت ورود همراه شده، استراتژی رژیم برای خاموش کردن صدا‌های مستقل را آشکار می‌سازد. رسانه‌های فلسطینی که تنها منبع روایت از داخل غزه هستند، تحت فشار شدید قرار دارند، در حالی که رژیم تور‌های گزینشی را برای خبرنگاران خارجی برگزار می‌کند که شامل ممنوعیت مصاحبه با فلسطینیان و بررسی سانسور نظامی است.

این محدودیت‌ها، جهان را از واقعیات میدانی محروم کرده و به شایعه‌پراکنی دامن زده است. تحلیل این وضعیت نشان‌دهنده یک چرخه معیوب است؛ رژیم با به شهادت رساندن خبرنگاران محلی و ممنوعیت خارجی‌ها، روایت خود را تحمیل می‌کند، اما این رویکرد در بلندمدت به ضررش تمام می‌شود، زیرا جنبش‌های جهانی حمایت از فلسطین، مانند تظاهرات گسترده در غرب، بر پایه همین عدم شفافیت تقویت می‌شوند.

با افزایش فشار‌های حقوقی از سوی دیوان بین‌المللی کیفری و سازمان‌های حقوق بشری، رژیم ممکن است مجبور به عقب‌نشینی شود، اما تا آن زمان، هر روز تأخیر به قیمت جان‌های بیشتر و ویرانی‌های افزون‌تر تمام می‌شود و جهان را به سوی یک بیداری جمعی علیه اشغال سوق می‌دهد.

نقشه‌های آینده: از اشغال موقت به سلطه دائمی

سیاست‌های فعلی رژیم صهیونیستی، از تعلل در ورود خبرنگاران تا تخریب سیستماتیک، بخشی از یک برنامه بلندمدت برای تغییر جغرافیای غزه و تثبیت اشغال است. تصاویر ماهواره‌ای نشان می‌دهند که رژیم کنترل بیش از نیمی از غزه را با ساخت پایگاه‌ها و جاده‌ها تثبیت کرده، که این امر بازگشت آوارگان را غیرممکن می‌سازد.

در شرایطی که وزارت بهداشت غزه گزارش کمبود ۵۰ درصدی دارو‌ها را به دلیل محدودیت‌های رژیم می‌دهد، بحران انسانی عمیق‌تر می‌شود. این رویکرد نه‌تنها نقض حقوق بین‌الملل است، بلکه می‌تواند به انفجار تنش‌های جدید منجر شود، جایی که مقاومت فلسطینی با حمایت جهانی، رژیم را در تنگنای دیپلماتیک قرار دهد.