حالتی از انسان‌ها که قرآن پیشگویی می‌کند
انسان‌ها هنگامى که مرگشان فرا مى‌رسد یا عذاب هلاک کننده اى برایشان نازل مى شود، آرزو مى‌کنند که اى کاش به دنیا بر مى گشتیم و از اهل ایمان و کارهاى شایسته مى‌شدیم.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛انسان‌ها از خداى متعال در خواست مى‌كنند كه ما را به دنيا برگردان تا گذشته هايمان را جبران كنيم. ولى چنين آرزوها و درخواست هايى عملى نمى شود.ولى چنین آرزوها و درخواست هایى عملى نمى شود.
توبه
تا به حال دقت کرده اید که تا انسان راه را از بیراهه تشخیص می‌دهد و پس از توجه به بیراهه رفتن می‌تواند برگردد، شیطان به سراغش می‌آید و او را برای "تأخیر در بازگشت" وسوسه می‌کند؛ یک دوره می‌گوید: «فعلاً جوان هستم»، گویی که دین برای سالخوردگان آمده است! و گویی که ضمانتی برای طول عمر دریافت کرده است! اگر کلاً غافل نشده باشد
در میانسالی نیز به خود می‌گوید: «حالا این کار و آن کار را انجام دهم، بعد یکجا استغفار و توبه می‌کنم»! و وقتی کار از کارش گذشت، می‌گوید: «دیگر چه استغفار و توبه‌ای؟! امید به رحمت خدا می‌دوزم، ان شاء الله آن طرف یک چیزی می‌شود و من، هم نجات می‌یابم و هم به فلاح می‌رسم»! در واقع این تصورات غلط، از یک سو گمان باطل است، و از سویی دیگر، خدعه، و از سویی دیگر مسخره کردن خود، دنیا، دین و آخرت!
وقتی توبه به تأخیر انداخته می‌شود
در روایتی در باب تأخیر توبه هشداری داده شده چنانچه می‌فرماید: «تاخیر التوبه اغترار و طول التسویف حیره، و الاعتذار علی الله هلکه و الاصرار علی الذنب امن لمکر الله «فلا یامن مکر الله الا القوم الخاسرون» (۱)
به تاخیر انداختن توبه نوعی خودفریبی است، و وعده‌ی دروغ دادن نوعی سرگردانی است، و عذر تراشی در برابر خدا نابودی است، و پافشاری بر گناه آسودگی از مکر خداست. «از مکر خدا آسوده نباشند جز مردمان زیانکار». [منظور آیه این است که زیانکاران، مکر و مجازات خداوند را ناچیز می‌انگارند و آنچنان کیفر‌های الهی را فراموش می‌کنند که خود را در نهایت امنیت می‌بینند]، اما این احساس امنیت دیری نمی‌پاید که که کارایی اش را از دست می‌دهد، البته آن زمان دیگر خیلی دیر است.
موعد مقرر این گونه پیشگویی می‌شود
قرآن کریم، بازگشت کسانى را نفى مى‌کند که عمرى را با کفر و عصیان گذرانده و در حالِ مرگ، آرزوى بازگشت به دنیا و جبران گناهانش را دارند و نیز بازگشت از عالم قیامت به دنیا را مطلقاً نفى مى‌کنند و این، به معناى هرگونه بازگشت به دنیا نیست.
وقتی موعد مقرر فرا می‌رسد قرآن برایمان پیشگویی می‌کند: هنگامى که مرگشان فرا مى‌رسد یا عذاب هلاک کننده‌اى برایشان نازل مى‌شود، آرزو مى‌کنند که اى کاش به دنیا بر مى گشتیم و از اهل ایمان و کارهاى شایسته مى‌شدیم، یا از خداى متعال در خواست مى‌کنند که ما را به دنیا برگردان تا گذشته هایمان را جبران کنیم. ولى چنین آرزوها و درخواست هایى عملى نمى‌شود.
باید دانست که یادمان نرود که قرآن کریم، بازگشت کسانى را نفى مى‌کند که عمرى را با کفر و عصیان گذرانده و در حالِ مرگ، آرزوى بازگشت به دنیا و جبران گناهانش را دارند و نیز بازگشت از عالم قیامت به دنیا را مطلقاً نفى مى‌کنند و این، به معناى هرگونه بازگشت به دنیا نیست زیرا چنانکه قبلا گفته شد کسانى بوده‌اند که بعد از مرگ، دوباره در همین دنیا زنده شده‌اند و طبق عقیده شیعیان، بعد از ظهور حضرت ولى عصر (عج) نیز کسانى به دنیا رجعت خواهند کرد.
اگر با کمی تأمل بیشتر به زندگی و رفتار‌ها و همچنین آیات قرآن کریم و بیانات اهل بیت علیهم السلام توجه داشته باشیم در مجموع می‌بینیم که بعد از اینکه آدم‌ها در زیر خروار‌ها خاک قرار می‌گیرند، بزرگترین آرزویشان یک چیز بیشتر نیست و آن بازگشت به دنیاست، تا سجده کنند، فقط یک سجده.
منبع:تبیان
انتهای پیام/
انسان‌ها آرزو می‌کنند یک بار دیگر سجده کنند
