معاون مرکز بین‌المللی وودرو ویلسون: سلام به بهار ایرانی، وداع با بهار عربی
«دیوید میلر» با انتشار مطلبی در وبسایت «سی‌ان‌ان» به واکاوی دستاوردهای ایران و ناکامی دشمنان منطقه‌ای آن پرداخت.
به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان؛ «دیوید میلر،» معاون مرکز بین‌المللی « وودرو ویلسون،» با انتشار مطلبی در وبسایت «سی ان ان» به واکاوی آنچه «بهار ایرانی» نامید پرداخت. به باور وی، باید حالا با پدیده موسوم به «بهار عربی» وداع کرد.
در این مطلب آمده است: هفته گذشته، هفته ایران بود – از تنش بر سر بازداشت 10 تفنگدار آمریکایی تا تبادل زندانیان و اجرای توافق نامه هسته ای.
یک چیز روشن است: ایران، و نه جهان عرب از هم گسیخته و ناکارآمد، از نظر سیاسی و اقتصادی در حال اوج گرفتن است. پس باید بهار عربی را فراموش کرد. به جایش بگوییم: سلام بر بهار ایرانی. در اینجا شش دلیل برای این سخن می آورم:
اجرای توافق هسته‌ای:
تردیدی نیست که پیشرفت در این زمینه فراتر از انتظارات بوده است. با هر معیار پذیرفته ای، ایران در زمینه صادرات اورانیوم غنی شده به خارج از کشور تاکنون هر کاری را که درباره اش امضا داده به انجام رسانده است. این انتظار که ایران توافق را زیر پا خواهد گذاشت از بسیاری جهات کمرنگ است. این کشور دوست ندارد دسترسی به میلیاردها دلار دارایی مسدود شده و درهای باز برای دادوستد جهانی را به خطر بیاندازد. نباید فراموش کرد که ایران در 10 تا 13 سال آینده زیرساخت هسته ای بزرگ و پیشرفته ای خواهد داشت.
آزادی زندانیان:
بزرگترین شگفتی چند روزگذشته، نه اجرای توافقنامه بلکه گفتگوهای پنهانی بود که بر سر آزادی دو تابعیتی های آمریکا در جریان بود. دستاوردهای این دیپلماسی تلخ و شیرین بود. اوباما با این کار سپاسگزار ایران شد و این، تصویر ایران را که به تازگی با یورش به سفارت عربستان تیره شده بود بهبود بخشید.
آیا ایران میانه رو شده است؟ از یک جهت، چندان مهم نیست. قرار نبود این توافق، دگرگونی ژرفی در این حکومت ایدئولوژیک پدید آورد؛ ولی دولتمردان ایران با وعده دادن به مردم برای اقتصاد بهتر و دسترسی بیشتر به جهان، کار را تا اینجا خوب پیش برده اند.
رابطه ایران و آمریکا:
نویسنده در ادامه این مطلب مدعی شد: این زمینه، بهبود یافته و بی گمان پیوند میان دو کشور به گونه ای شده که می توان برای پیشبرد بسیاری کارها به آن امیدوار بود. رویداد هفته پیش (بازداشت تفنگداران آمریکایی) و گفتگوهای بیش از یک ساله برای آزادی زندانیان دو تابعیتی آمریکایی نشان می دهد که برای باز کردن گره ها راه بسته نیست. این راه با پیوند نزدیکی که میان جان کری، وزیر خارجه، و همتای ایرانی اش برقرار شده، هموارتر شده است. ولی بیشتر از این انتظار داشتن نادرست است. منافع ملی و سیاست منطقه ای جایگاه برجسته تری در پیوند میان دو کشور دارد.
هم پیمانان آمریکا:
یکی از بهترین راه ها برای سنجش اینکه آیا ایران در این راه کامیاب بوده یا نه بررسی این است که صدای گِله دشمنان ایران چقدر بلند است. در این مورد، سهم رژیم سعودی و رژیم صهیونیستی کم نیست.
این دو، در توافق هسته ای چاره دیگری نیافتند. هر دو نگران این هستند که چند دهه تنش میان ایران و آمریکا به همکاری میان آن دو ختم نشود. سعودی ها دست ایران را همه جا می بینند. در همین حال، صهیونیست ها نگران این هستند توافق هسته ای این فرصت را به ایران بدهد تا اگر بخواهد، یک دهه پس از این دست به ساخت و انباشت جنگ افزار بزند.
منطقه:
گویا بلندپروازی های ایران دست نخورده مانده و آزاد شدن دارایی های مسدود شده اش به این بلندپروازی ها دامن خواهد زد. ایران در یمن همچنان از انصارالله پشتیبانی می کند و در سوریه پشتیبان تمام قد حافظ اسد است. در عراق نیز از شیعیان و در لبنان از حزب الله پشتیبانی می کند.
آمریکا و ترکیه و عربستان در پایان این ماه می خواهند برای آتش بس و گفتگوی میان اسد و مخالفان او باز از دیپلماسی بهره ببرند. دوباره در اینجا ایران موقعیت خوبی دارد؛ چرا که در فرایند حضور دارد و از این توان برخوردار است تا جلوی دستاوردی را که دوست ندارد بگیرد و یا بر چیزی که خودش می خواهد پافشاری کند.
انتهای پیام/
