باشگاه خبرنگاران جوان؛ رضوان پاک منش - لرستان روی کمربند لرزه‌خیز زاگرس نشسته و هم‌زمان با خطرات دیگرِ محیطی مثل سیلاب‌های ناگهانی، رانش زمین و فرسایش شدید دره‌ها روبه‌روست. 

این «ریسک پایه» وقتی با ناایمنیِ ساختمانی جمع می‌شود، حاصلش تلفات انسانی، ازکارافتادگی خدمات حیاتی، و چرخه‌ای فرساینده از فقر و بازتولید خسارت است. 

کمیته بررسی ساختمان‌های ناایمن در شهرستان‌های استان فعال می‌شود

معاون هماهنگی امور عمرانی استاندار لرستان گفت: کمیته فنی به منظور رفع مسائل و مشکلات ساختمان‌های ناایمن، در شهرستان‌های استان فعال می‌شود.

 معاون هماهنگی امور عمرانی استاندار لرستان در جلسه کارگروه ساختمان‌های ناایمن اظهار داشت: مشکلات اینگونه ساختمان‌ها در شهرستان‌های استان پس از بازدید میدانی توسط کارشناسان و مشاوران ذی‌صلاح باید درجه‌بندی شود.

مهدی مجیدی گفت: با توجه به بررسی مسائل و موضوعات مربوط به ساختمان‌های ناایمن، باید مشخص شود ایمن‌سازی در چه حوزه‌ای انجام گیرد تا پس از تشریح الزامات بررسی و پیگیری مشکلات ساختمان‌های ناایمن، از وقوع حوادث احتمالی جلوگیری گردد.

مجیدی با بیان اهمیت ایمن‌سازی ساختمان‌ها به ویژه مراکز خرید و برج‌های مسکونی، خواستار دقت بیشتر در رعایت نکات ایمنی برای ساختمان‌های در حال ساخت و همچنین ایمن‌سازی بنا‌های قدیمی شد.

معاون هماهنگی امور عمرانی استاندار لرستان با تاکید بر اینکه از مشاوران ذی‌صلاح برای تشخیص و تقویت سازه ساختمان‌های ناایمن استفاده خواهد شد تصریح کرد: اداره کل نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس نیز باید گزارش کاملی از وضعیت آموزشگاه‌های ناایمن و اقدامات انجام شده در این زمینه ارائه کند.

وقتی جان ارزان‌تر از آجر می‌شود؛ معضل ساختمان‌های ناایمن در لرستان

  گسل‌های متعدد و سابقه زمین‌لرزه‌های آسیب‌زا یعنی هر ضعف سازه‌ای می‌تواند به فاجعه انسانی بدل شود.

 بارندگی‌های کوتاه و پُرحجم در حوضه‌های شیب‌دار، رودخانه‌های شهری (مثل خرم‌رود) را به تهدیدی برای پایه‌های بنا، دیوار حایل و راه‌های دسترسی تبدیل می‌کند.

  توسعه روی دامنه‌ها یا پای‌کوه بدون پایدارسازی ژئوتکنیکی، ذره‌ذره زیرساخت را می‌ساید تا جایی که یک بارندگی ساده، «حادثه» می‌سازد.

سیکل‌های یخ‌زدگی–ذوب، رطوبت فصلی و تابش شدید، عمر مفید مصالح بی‌کیفیت را کوتاه می‌کند.

ناایمنی پنهان پشت نمای زیبا؛ تهدید خاموش جان مردم لرستان

خاموت‌های ناکافی، طول مهاری آرماتور‌ها کم، ستون کوتاه در پارکینگ‌های نیمه باز، مهاربندی ناکافی در سازه‌های فلزی، و نبود دیوار برشی در بنا‌های میان‌مرتبه.

بتن با نسبت آب به سیمان بالا، آجر و بلوک بی‌کیفیت، سنگ نما با اتصالات غیراصولی (خطر ریزش نما در زلزله/باد)، و آب‌بندی ضعیف بام که به خوردگی آرماتور می‌انجامد.

پی کم‌عمق در مجاورت بستر رودخانه یا خاک‌های مسئله‌دار، نبود مطالعه تراکم‌پذیری و روانگرایی در مناطق آبرفتی، و اجرای ناکافی شمع یا رادیه در ساختمان‌های سنگین.

سیم‌کشی‌های قدیمی، تابلو‌های حفاظت‌نشده، مسیر‌های خروج ناایمن، انباشت بار حریق در پارکینگ و انبار‌های زیرزمین.

ساخت‌وساز در پهنه‌های سیلابی، دیوارچینی‌های غیراصولی برای “مهار” آب، و مسدودکردن دهانه پل‌ها با تغییرات غیرمجاز.

قطعات ریزدانه، گذر‌های تنگ، اضافه‌طبقه‌های بی‌محاسبه، و نبود دسترسی برای ماشین‌آلات امدادی.

اما خبر خوب این است که بخش بزرگی از ریسک با اقدام‌های کم‌هزینه و سریع (مثل ایمن‌سازی نما، آزادسازی حریم مسیل‌ها، آموزش خروج اضطراری و بیمه اجباری) قابل کاهش است؛ و بخش تخصصی‌ترش با ممیزی سازه‌ای، بهسازی هدفمند و اصلاح فرآیند صدور پروانه در بازه میان‌مدت کنترل می‌شود.

 اگر «حق ایمنی» را به مطالبه عمومی تبدیل کنیم، پروژه‌های ساخت‌وساز هم ناگزیر با کیفیت‌تر خواهند شد؛ در غیر این صورت، هر بارندگی شدید یا زمین‌لرزه متوسط، ما را دوباره به نقطه صفر برمی‌گرداند.