تلگراف: واکنش افراطی به پویایی بازار نفت با خطر رکود همراه است
سایت تلگراف در گزارشی نوشت: سرمایه گذاران نباید از افت و خیز بهای جهانی نفت نگران شوند.
به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از تلگراف: خوش بینی بی دلیل در بازار با ریسک حساب پس دادن رنج آور همراه است؛ ولی بدبینی بی پایه نیز می تواند به همان اندازه زیاده روی در اعتماد به نفس زیانبار باشد.
بازارهای امروز با همین خطر مواجه هستند: افزایش نگرانی نسبت به افت بهای نفت با این بهانه که بر بسیاری از شاخص های امیدبخش در دیگر کالاها خواهد چربید.
ریسک بدبینی به ویژه در نوک بازار حاد است. با تکامل یافتن چرخه اقتصادی، برای سرمایه گذاران طبیعی است که دنبال نشانه های آغازین از وارونه شدن این فرایند بگردند تا درست هنگامی که بهای کالاها از اوج خود پایین می آید سود ببرند. امروز بسیاری از سرمایه گذاران از افت بهای نفت در راه همان آرمان بهره می گیرند: یعنی یافتن نشانه ای زودهنگام برای سرمایه گذاری در دیگر حوزه ها.
این تا زمانی پذیرفتنی است که بدانند از دو محرک کلیدی برای بهای نفت – تقاضای ناشی از رشد اقتصاد جهانی و عرضه برای برآوردن آن تقاضا – مورد دوم است که بهای نفت را کاهش می دهد.
استخراج نفت شیل آمریکا دگرگونی بلندمدتی را در زمینه عرضه پدید آورده و ایران به تازگی به خریداران غربی دسترسی یافته و در این میان، نه روسیه به ارزش های کاهش عرضه پی برده و نه عربستان.
آژانس بین المللی انرژی تخمین می زند که تقاضا برای نفت در سال 2015 نزدیک به 2 درصد بیش از سال گذشته آن شد و این دیدگاه را به چالش کشید که بهای نفت، بازتابی است از آب رفتن اقتصاد جهانی. همین است که باعث شده سر در آوردن از تمرکزِ تنها بر بهای نفت، این اندازه سخت و پیچیده باشد.
کند شدن اقتصاد چین نیز بی گمان کارگر افتاده ولی شاخص ها در دیگر حوزه ها امیدبخش هستند. تورم هنوز کمتر از حد هدف است ولی رشد در ناحیه یورو ایستادگی می کند و کمابیش از اقداماتی که بانک مرکزی اروپا انجام می دهد و هزینه هایی که دولت ها متحمل می شوند، نیرو می گیرد. هرچند صادر کنندگان اروپایی از کاهش تقاضای چینی ها زیان خواهند دید، در خصوص این موضوع نباید اغراق کرد؛ چرا که 7 درصد صادرات ناحیه یورو به چین می رود ولی دادوستد با انگلستان دو برابر این رقم است و 16 درصد صادرات به کشورهای آسیایی جدا از چین و ژاپن می رود.
اگر بازار درست کار کند باید فشارسنج آنچه در اقتصاد رخ می دهد باشد. ولی با توجه به تکیه شرکتهای جهانی به سرمایه گذاری، هرگونه گسست در بازارها می تواند یکسره بر اقتصاد اثر بگذارد. هرگاه این امر رخ دهد، سخت کردن شرایط مالی (همچون سقوط بازار سهام یا افزایش هزینه وام گرفتن) در کنار دیگر شاخص ها (همچون استهلاک بهای طلا) بی واسطه بر میزان و در دسترس بودن سرمایه اثر خواهد گذاشت.
نویسنده در پایان آورده است: امید کارشناسان بر این است که سرمایه گذاران واکنش تندی به بهای نفت نشان ندهند و زیرساخت ها را در نظر بگیرند تا رفتار یک قلم کالا که ناشی از عرضه است.
انتهای خبر/
بازارهای امروز با همین خطر مواجه هستند: افزایش نگرانی نسبت به افت بهای نفت با این بهانه که بر بسیاری از شاخص های امیدبخش در دیگر کالاها خواهد چربید.
ریسک بدبینی به ویژه در نوک بازار حاد است. با تکامل یافتن چرخه اقتصادی، برای سرمایه گذاران طبیعی است که دنبال نشانه های آغازین از وارونه شدن این فرایند بگردند تا درست هنگامی که بهای کالاها از اوج خود پایین می آید سود ببرند. امروز بسیاری از سرمایه گذاران از افت بهای نفت در راه همان آرمان بهره می گیرند: یعنی یافتن نشانه ای زودهنگام برای سرمایه گذاری در دیگر حوزه ها.
این تا زمانی پذیرفتنی است که بدانند از دو محرک کلیدی برای بهای نفت – تقاضای ناشی از رشد اقتصاد جهانی و عرضه برای برآوردن آن تقاضا – مورد دوم است که بهای نفت را کاهش می دهد.
استخراج نفت شیل آمریکا دگرگونی بلندمدتی را در زمینه عرضه پدید آورده و ایران به تازگی به خریداران غربی دسترسی یافته و در این میان، نه روسیه به ارزش های کاهش عرضه پی برده و نه عربستان.
آژانس بین المللی انرژی تخمین می زند که تقاضا برای نفت در سال 2015 نزدیک به 2 درصد بیش از سال گذشته آن شد و این دیدگاه را به چالش کشید که بهای نفت، بازتابی است از آب رفتن اقتصاد جهانی. همین است که باعث شده سر در آوردن از تمرکزِ تنها بر بهای نفت، این اندازه سخت و پیچیده باشد.
کند شدن اقتصاد چین نیز بی گمان کارگر افتاده ولی شاخص ها در دیگر حوزه ها امیدبخش هستند. تورم هنوز کمتر از حد هدف است ولی رشد در ناحیه یورو ایستادگی می کند و کمابیش از اقداماتی که بانک مرکزی اروپا انجام می دهد و هزینه هایی که دولت ها متحمل می شوند، نیرو می گیرد. هرچند صادر کنندگان اروپایی از کاهش تقاضای چینی ها زیان خواهند دید، در خصوص این موضوع نباید اغراق کرد؛ چرا که 7 درصد صادرات ناحیه یورو به چین می رود ولی دادوستد با انگلستان دو برابر این رقم است و 16 درصد صادرات به کشورهای آسیایی جدا از چین و ژاپن می رود.
اگر بازار درست کار کند باید فشارسنج آنچه در اقتصاد رخ می دهد باشد. ولی با توجه به تکیه شرکتهای جهانی به سرمایه گذاری، هرگونه گسست در بازارها می تواند یکسره بر اقتصاد اثر بگذارد. هرگاه این امر رخ دهد، سخت کردن شرایط مالی (همچون سقوط بازار سهام یا افزایش هزینه وام گرفتن) در کنار دیگر شاخص ها (همچون استهلاک بهای طلا) بی واسطه بر میزان و در دسترس بودن سرمایه اثر خواهد گذاشت.
نویسنده در پایان آورده است: امید کارشناسان بر این است که سرمایه گذاران واکنش تندی به بهای نفت نشان ندهند و زیرساخت ها را در نظر بگیرند تا رفتار یک قلم کالا که ناشی از عرضه است.
انتهای خبر/
